Mehmet: Sana söylemem gereken bir sey var Deniz. Nasil söyleyecegimi bilemiyorum. Beni anlar misin, bunu da bilmiyorum ama mutlaka söylemem lazim..
Deniz: Beni ihbar edenin sen oldugunu biliyorum baba
Mehmet: Defne mi söyledi?
Deniz: Yoo, o bir sey söylemedi. Hepimiz Yasar'dan süphelenmistik. Sadece Yasar olmadigini söyledi. Ben de tahmin yürüttüm. Sende bugün bana kapiyi acip baktiginda emin oldum.. Cünkü ilk defa yüzüme suclu gibi baktin baba. Ama sana kizmiyorum..
Mehmet: Kizmiyor musun?
Deniz: Hayir, cünkü seni anliyorum baba. Beni kaybetme korkun o kadar agir basti ki hapiste olmami tercih ettin. Ayrica bana bir sey olacak diye ne kadar korktugunun da farkindayim. Benim icin herseyi yapabilecegini de biliyorum. Tabi yakalanip da yolumda gidemeseydim herhalde böyle düsünüyor olamazdim. O zaman bu kadar rahat olamazdim. Sana daha fazla kizardim. Bu kadar anlayisli olamazdim. Ama ne olur artik sende beni anla bana. Ben cilgin bir hayalin pesinde kosmuyorum, inaniyorum. Bu davaya basimi koydum. Beni anlaman lazim. Artik bir kenarda oturamam..
Mehmet: Seni anliyorum oglum. Cok iyi anliyorum. Benimki bir baba'nin gösterebilecegi son cabaydi. Ama artik kabul etmekten baska bir carem yok biliyorum..
Deniz: Tesekkür ederim baba..